Kort na de HAVO af te hebben gerond, belandde ik in een burn-out. Klaarblijkelijk had ik de handvatten niet die nodig waren om grip op het leven te houden. Dit was het begin van het proces van volwassen worden en mijn plek vinden in de maatschappij.

Ik was toen 18 jaar en voelde me doodongelukkig. Zo jong al een burn-out. Ik twijfelde enorm aan mezelf en vroeg me af of ik überhaupt wel iets in mijn mars had. Of ik ooit nog iets zou doen met mijn leven…..

Een korte voorgeschiedenis
Mensen om mij heen vertelden mij heel mijn leven dat ik slim ben. Op de basisschool ging alles vanzelf. Daarna ben ik gymnasium gaan doen en langzaam afgezakt naar HAVO, wat ik met moeite afrondde. Niet omdat de stof voor mij heel moeilijk was, maar omdat ik in een hokje moest passen waar in ik niet paste. Omdat ik moest leren (en leven) op een manier dat niet bij mij aansloot. Ook al zag ik dat toen niet en dacht ik lang dat het aan mij als persoon lag.
Ze noemen mij zo mooi een hoog functionerend autist.

Kort na mijn HAVO diploma te hebben behaald volgde twee jaar intensieve behandeling, voornamelijk gericht op hoe ik mijn leven kon inrichten op een manier die wél bij mij paste.
Gedurende deze behandelingstijd begon ook, op aanraden van mijn behandelaars, een eerste re-integratietraject.

Ze hadden daar allemaal mooie praatjes over dat ze maatwerk leverden, dat ze me konden uitdagen en dat ze ervaring hebben met hoogfunctionerende mensen. Daar bleek niets van waar. Jaren lang sleepte dit traject voort, terwijl het mij en mijn groei eigenlijk alleen in de weg stond.

Omdat ik geen reguliere opleiding kon volgen, belandde ik na mijn behandeling in de bijstand en werd ik dus afhankelijk van de gemeente. Zowel financieel als qua re-integratie.

Vele malen heb ik met hulp van begeleiding geprobeerd om met de gemeente, waar ik woonachtig was, te regelen dat ik een thuisstudie kon doen, met altijd als antwoord een creatief verwoorde “nee”. Ook op vlak van werk kreeg ik niet de juiste ondersteuning. Ik werd van hot naar her gestuurd met altijd de teleurstelling als het weer niet gelukt was.

Gelukkig had ik wel een competente begeleider en (vrijwillig, want de gemeente wilde deze niet financieren) jobcoach aan mijn zij, maar het maakte niet uit met wat voor plan wij kwamen. De gemeente wilde enkel dat wij het op hun manier deden, ook al wist iedereen dat de standaardroute qua re-integratie gewoon niet past bij iemand zoals ik.

Het keerpunt
Begin 2022 ben ik verhuist naar Ommen. Hier gingen deuren voor mij open. Van de gemeente mocht een stuk meer dan ik bij de vorige gewend was. Ze deden in het begin misschien niet heel veel voor mij, maar ze stonden open voor de dingen die we zelf regelden. En zo heb ik samen met mijn jobcoach een snuffelstage geregeld bij Larcom.
Ik weet nog hoe het gesprek met de manager en de persoon die mij zou begeleiden ging. Mijn jobcoach had mij die ochtend gebeld dat ze ziek was, dus ik ging alleen. Ik wist niet wat ik kon verwachten en wist ook niet goed van mijzelf wat ik kon en wilde. Toen volgde een vrij vreemd gesprek waarna er toch is besloten dat ik een kans kreeg. Een kans die enorm gewaardeerd is en waar goed gebruik van gemaakt is.

Ik begon op de financiële afdeling, aangezien dit de sector was waar ik dacht dat ik zou willen werken, met simpele werkzaamheden als het klaarmaken en verzenden van facturen, het checken van gegevens e.d..
Dit deed ik één à twee ochtenden in de week, vrijblijvend.

Na enige tijd kwam ik onder een nieuwe stagebegeleider terecht, die al snel zag dat ik goed was met computers. En toen is het balletje echt gaan rollen. Ik werd aan het werk gezet met software die ik nog niet kende, PowerBI, ik mocht er gewoon maar mee gaan “spelen”. Hiervan werd ik enthousiast! Door dit enthousiasme werd ik geprikkeld om mij verder te ontwikkelen. Vanaf dat punt heb ik opgebouwd naar werkweken van 32 uur, heb ik PowerBI en andere software mij eigen gemaakt en heb ik ook mijn sociale vaardigheden sterkt ontwikkeld. Dit in minder dan een jaar tijd.

Tegen het einde van de stage viel ik onder ICT, waar ik mijn eigen takenpakket had. Ik stond in contact met collega’s van ICT, maar ook voor andere afdelingen binnen Larcom bleken mij werkzaamheden nuttig.

Aan het werk
Inmiddels heb ik per 1 maart een baan. Zowaar aan het werk!
Door jarenlange tegenslagen en het tegenwerken van instanties bij elke poging die ik deed om mijzelf te ontwikkelen zag ik mijn toekomst somber in. Iets waarvan ik dacht dat nooit zou gaan gebeuren, is gewoon gelukt.

Alles wat nodig was, was een kans
En die heb ik gekregen bij Larcom. Ik werd serieus genomen en er werd gekeken naar mijn krachten. Ik heb veel “maatwerk” gezien in de afgelopen jaren, maar dit was de eerste plek waar er zowaar gekeken werd naar wat ik kon en hoe dat gefaciliteerd kon worden, in plaats van dat ik mij moest aanpassen op wat ze te bieden hadden.

In ons land is participatie een belangrijke waarde en er wordt, ten opzichte van veel andere plekken in de wereld, bijzonder veel aan gedaan om te zorgen dat mensen mee kunnen komen in de maatschappij.
Maar ook hierin wordt bij veel plekken in hokjes gedacht. Er is een beeld over wat het betekent om “afstand tot de arbeidsmarkt” te hebben. En dit leidt precies tot waarom ik in eerste instantie moeite had met mijn school: je moeten aanpassen om in een hokje te passen, waarin je gewoon niet past.

Ik wil Larcom heel erg bedanken dat ze dit patroon doorbraken.
Ik heb er bijzonder veel geleerd, ben er gegroeid als persoon, heb er een fijne tijd gehad en heb door deze stage kunnen werken naar mijn jarenlange doel: Passend werk.

Bart Goossens